Biko was mijn derde hond: een Hollandse herder die bij mij thuis geboren is. Hoewel de naam wellicht anders doet vermoeden was ze een teefje, geen reu, maar ik vond de naam nou eenmaal mooi 🙂 Biko is van haar eerste ademteug tot de allerlaatste in mijn leven geweest: ze is geboren in mijn handen en gestorven in mijn armen. Ze was de meest fantastische hond die ik me maar kon wensen.
Ze was heel stabiel, heel relaxed, heel zelfverzekerd en totaal eerlijk naar andere honden. Dat maakte haar uitermate geschikt om mij te helpen op mijn hondenschool en tijdens gedragsbegeleidingen.
Daarnaast was ze dol op en vriendelijk voor álle mensen en hebben we daarom samen een opleiding gevolgd tot therapie-team. Ze ging samen met mij naar dementerende ouderen om te helpen deze mensen uit hun eigen wereldje te halen. Mensen die hele dagen niet meer spraken, nergens meer belangstelling voor hadden, leefden op als Biko en ik langs kwamen. Ze begonnen te praten over de honden die ze zelf in hun leven gehad hadden, werden helemaal blij van het aaien of borstelen van Biko en kwamen zo eventjes uit hun isolement. Het was heel dankbaar werk!
Ook hebben we samen reddingshondentraining gedaan, evenals flyball en behendigheid. Biko was een heel veelzijdige hond en ik mis haar nog regelmatig.
Van alle honden die in mijn leven (geweest) zijn heb ik veel geleerd: over hondengedrag én over mezelf!